'Ik' (deel 10)

Je kan gerust zeggen dat het toen mijn donkerste periode was. Ik luisterde naar muziek van Bright Eyes, Death Cab For Cutie en Sigur Ros. Allemaal groepen die niet zo'n vrolijke liedjes maken.
Die vakantie kwam de literatuurmens in mij tot leven. Dat was begonnen met Stephen King - de auteur waarvan ik nu bijna alles gelezen heb -, Tolkien en nog enkele minder bekende auteurs. Als kind interesseerde een boek me nooit, de verfilming was altijd boeiender. Dat dacht ik dan toch. Ik schreef toen ook gedichten, meestal vrij droevige want de donkerste periode was nog niet ten einde gekomen bij mij. Rond die tijd was het dan ook dat mijn tante Jes vroeg of ik geen autobiografie zou schrijven.
Op een dag had mijn moeder dus iets gevonden, een beroep genaamd 'Dentaaltechniek'. Ik had er nog nooit van gehoord, niemand eigenlijk. Het is een naam die iedereen associeert met tandartsen. Ze denken dat die gewoon even een gebit uit de schuif halen en in de mond van de patiënt steken.
Nu ja, ik schreef me in op Stella Maris, een school in Merksem te Antwerpen. Elke morgen stond ik dan om twintig voor zeven te wachten op mijn trein en ik voelde me al haast net als die grijze massa die elke morgen naar hun werk moest gaan.
Dat jaar werd ik bevriend met Wim, een pure Limburger met blonde krullen. Er waren ook nog Nick en Lucas, maar daar praatten we niet zoveel mee. Het waren vooral wij twee, dus in zekere zin was het mijn nieuwe beste vriend.
Dat jaar was vrij zwaar voor me qua school. Ik vond de richting zeker niet makkelijk en na de eerste examens zeiden ze me al dat ik waarschijnlijk dat jaar niet zou halen. Dus herpakte ik me en kon uiteindelijk op het einde van dat jaar nog overgaan naar het zesde.
Op een dag zei mijn mama dat er een brief was van Koen. In die brief had hij zijn emailadres geschreven en zo pakten we de draad weer op na een vijftal jaar van stilte. We zagen elkaar eens om de maand, nu tegenwoordig is dit wekelijks.
In het zesde jaar gebeurde er heel wat. Dat jaar ging het op school minder goed; het zesde stond algemeen bekend als het moeilijkste jaar in tandtechniek omdat je op de eindexamens al de leerstof van het vijfde en het zesde moest kunnen. Bij Lucas was het van hetzelfde en onze titularis kon het niet zo goed met ons vinden. Waarom weten we nog steeds niet en soms heb ik nog steeds de neiging om haar op te bellen en te vragen waarom ze ons zo haatte...
Tegen Kerstmis zei ze tegen Lucas en mij dat we het jaar sowieso niet zouden halen en dat het nog een jaartje erbij zou zijn. Ze zei het niet eenmaal maar meerdere keren en naar het einde van het jaar toe waren we er ook meer en meer van overtuigd. Op het einde van dat jaar was de motivatie flinterdun en studeerde ik meer voor de eer dan voor mijn diploma. Toen ik van haar te horen kreeg dat ik mijn examens niet goed had gedaan en het jaar moest over doen, zei ze nog eens dat ik eigenlijk niets had geleerd dat jaar en evenveel moeite zou hebben wanneer ik het jaar opnieuw zou doen. Ja, ze had me niet graag. Toen begon ik haar ook niet meer zo graag te hebben.
In de vakantie kwam de grote verandering.

'Ik' (deel 9)

Het einde van de vakantie was aangebroken en ik was ingeschreven in het SJIB of in langere woorden 'Sint-Jozefs Instituut Betekom'. De eerste dag was ik nerveus. Ik had die bekende angst dat ik er niemand zou kennen en toen ik er aan kwam leek dat ook zo te zijn. Niemand die zei: 'Heeey Arne, zit je hier ook?!'.
We werden allemaal naar binnen geroepen omdat de naamlijsten van de klassen afgeroepen zouden worden.
Er was toch iemand die ik kende van vroeger op Bekaf, Niel. Ik was zo blij als wat en ik kon zien dat hij in dezelfde situatie zat als ik, geen bekenden.
Hij bleek twee straten van mij te wonen, dus fietsten wij altijd samen naar Betekom en van school terug naar Aarschot.
We hadden gekozen voor STW-Sociaal Technische Wetenschappen, een richting waarvan ik U nu al zeg dat die op niets trekt.
In dat jaar werd ik uitgeroepen tot de knapste en grappigste jongen van het gebouw. SJIB bestond namelijk uit één gebouw met het eerste en het tweede middelbaar en uit een ander gebouw met het derde tot het zesde middelbaar. Ten eerste wist ik niet eens dat er verkiezingen geweest waren, ten tweede was ik alleen trots op het feit dat ik de grappigste was. De knapste, dat begreep ik niet.
In het derde middelbaar kwam Jolientje ook in het SJIB terecht, mijn vriendinnetje van in de kleuterschool.
Het jaar daarop studeerde ik me te pletter, want ik wou van die school weggaan. Op een dag riep mijn moeder me bij haar en liet me een site zien over tandtechniek.
In die periode schilderde ik zo'n kleine ventjes en toen ik die site over dentaaltechnieken zag, leek het precies hetzelfde te zijn...kleine dingen maken. Het sprak me aan en ik besloot dat ik die richting wou proberen. Je kon hem al beginnen in het vijfde middelbaar en alles goed zou gaan zou ik op mijn negentiende al afgestudeerd zijn. Dus ik studeerde en studeerde. Mijn hoofd leek soms te ontploffen, maar ik haalde op het einde van het jaar wel goede punten. Weg SJIB, vaarwel.

'Ik' (deel 8)

We vertrokken in de grote vakantie en toen we aankwamen in Brisbane, had ik niet dat "Wauwgevoel" waarvan je hoopt dat je het wel krijgt op reis in het buitenland. Het was gewoon een drukke stad, net zoals Aarschot. Zo bekeek ik het eerst, maar die gedachte was natuurlijk helemaal fout.
Toen we de stad uitreden was het land prachtig en het voelde er ook anders aan. Misschien was het gewoon de warmte die aangenaam aanvoelde, toch voelde ik nog iets anders. Wanneer ik hier in België rondloop heeft het een drukke sfeer op mij, die stress veroorzaakt in mijn lichaam. Daar leek al die stress direct verdreven te worden.
De mensen waren er vriendelijk en wanneer ze vroegen hoe het met je ging voelde dit anders aan dan in België.
"Wacht maar af!", zei mijn vader. "Dit is nog maar het begin. We zijn nog niet eens in de Outback!"
We waren er een maand gebleven en de gedachte die toen door mijn hoofd ging terwijl we opstegen met het vliegtuig was: 'Hier kom ik zeker nog terug! Met of zonder mijn ouders!'

'Ik' (deel 7)

Inmiddels waren we verhuisd. We hadden een stuk grond gevonden in Aarschot. Op die grond staat het huis waar ik nu in zit.
Weet je nog die vreemde dromen die ik had? Toen we dat huis in Ramsel verlaten hadden, heb ik die nooit meer gehad. Eigenlijk heb ik er maar één meer gehad hier in Aarschot.
Ik droomde dat ik in een kamer van een ziekenhuis stond, vlak voor een bed. Alles was zwart-wit en onscherp zoals in een oude B-film. Uit dat bed kwam iemand op me afgesprongen. Enkel zijn groot hoofd en zijn armen had ik kunnen zien. Daarna werd ik wakker. Sindsdien droom ik enkel nog dingen waar geen enkele logica in zit. En als ik iets droom waar zelfs een verhaal in zit, vergeet ik het direct als ik wakker word. Dan denk ik: 'Wow! Dit ga ik onthouden', al weet ik dat je dromen sowieso vergeet. Dat was nooit gelukt bij mij. Enkel de nachtmerries bleven over.
Mijn eerste communie heb ik gedaan, mijn vormsel niet. Dat had ik normaal gezien ook gedaan, maar in die periode ging het niet zo goed meer met mijn bompa. Doordat ik vaak mee naar het ziekenhuis moest, miste ik vaak dagen dat ik er moest zijn bij de voorbereidingen van mijn vormsel. Eén van die dames had gezegd dat als ik nog één keer een voorbereiding zou missen, ik mijn vormsel niet meer mocht doen. Die avond heeft mijn moeder haar opgebeld en gezegd dat ze mij mocht uitschrijven.
Toen mijn ouders enkele dagen later terug kwamen van het ziekenhuis, zeiden ze dat mijn bompa gestorven was. Ik herinner me nog één ding duidelijk van hem. Toen we daar buiten aan het spelen waren, riep hij ons  en stond hij aan de deur te wachten met een Milky Way voor elk van ons.
Het laatste jaar van zijn leven lag hij in een ziekenbed in de woonkamer. Praten kon hij niet meer, alleen maar gebaren maken. Hij had een belletje waarmee hij kon rinkelen als hij iets wou hebben.
Een week later kwam de directeur de klas binnen. Hij zei dat elke mens wel tientallen keren moest horen wanneer een naaste was gestorven. Toen hij weg was, kwam de meester naast mij zitten. "Waarom had je hier niets over gezegd?", vroeg hij me. "Het is al wel een week geleden, hé meester!", heb ik toen geantwoord.
Het eerste middelbaar was de eerste stap in de werkelijkheid. Koen en Jo gingen naar een andere school. Ik bleef op Bekaf, maar ging naar het Sint-Jozefscollege. Dat lag vlak naast de lagere school. De klassen waren niet meer licht van kleur, maar donker en kaal. De leerkrachten waren ook niet meer zo vriendelijk of hielpen minder. Op het einde van dat jaar mocht ik niet overgaan naar het tweede omdat ik gebuisd was voor Wiskunde. Ofwel deed ik mijn jaar opnieuw, ofwel zakte ik af naar het TSO. Ik was er werkelijk blij mee dat ik daar weg mocht. Dat jaar was niet echt zo een plezier geweest.
Dat was het einde van het eerste middelbaar. Was ik daar blij om!
Vooral omdat we toen naar Australië gingen.

Laatste exemplaren 'Ik ben.'

Via deze blog willen we de allerlaatste exemplaren van Arne's gedichtenbundel 'Ik ben.' aanbieden.
Er zijn nog 5 hardcovers te koop aan 30€ en nog 10 paperbacks aan 20€.
Wanneer deze verkocht zijn is het boek volledig uitverkocht!
Geinteresseerden nemen contact op via tejokiesekoms@hotmail.com

'No Explanation' 1000x bekeken op YouTube

'Ik' (deel 6)

Ik nam afscheid van de kleuterschool en ging naar de lagere school Bekaf in Aarschot. Op die naam waren ze gekomen omdat een jager daar eens op een vogel had geschoten. De bek van het dier was er afgeschoten. Bek af.
We woonden toen nog steeds in Ramsel, al spaarden mijn ouders toen al voor een nieuw huis en moesten ze op zoek gaan naar een nieuwe grond.
Ik herinner me niet zoveel meer van de lagere school, al nam het zes jaar van mijn leven in beslag.
In het eerste leerjaar wou ik bevriend raken met mijn nieuwe klasgenootjes. Koen en Jo werden mijn dikke vrienden en bleven dat voor een lange tijd.
In de catecheselessen vroeg men ons om God te tekenen. Iedereen begon eraan en zoals je kon verwachten tekende iedereen een oude man met een witte baard in de wolkjes. Ik tekende een alien. De juffrouw vroeg me waarom ik zoiets had getekend. Ik zei tegen haar: "Als God de mens nog moest maken, hoe kon hij er dan als een mens uitzien?" Waarschijnlijk werd ik toen al als apart beschouwd.
Doorheen de jaren werd Koen mijn beste vriend. Ze moesten ons werkelijk uit elkaar zetten in de klas.
Er werd vaak over mij gezegd dat ik in de wolken zat. Ik was nogal een droomkopje en staarde vaak uit het raam naar buiten. Fantasie had ik zeker, ik was immers apart.
Eigenlijk zeggen veel kinderen rare dingen. Maar dat is omdat ze de wereld beschrijven zoals ze hem zien en ontdekken. De wereld is iets raar en je kan haast zeggen dat kinderen een zekere soort intelligentie hebben. Ze zijn niet zo makkelijk van hun stuk te brengen, omdat ze dat nog niet helemaal hebben aangeleerd. Ze zien de wereld als één grote veilige plek.
Als je zegt dat kinderen die anders zijn ook "raar" zijn, dan is dat misschien zo. Alleen ben ik ervan overtuigd dat "anders" goed is. Kinderen die "anders" waren, waren dan ook mijn beste vrienden. Je had ook "normale" kinderen, maar die waren zo saai.