Die vakantie kwam de literatuurmens in mij tot leven. Dat was begonnen met Stephen King - de auteur waarvan ik nu bijna alles gelezen heb -, Tolkien en nog enkele minder bekende auteurs. Als kind interesseerde een boek me nooit, de verfilming was altijd boeiender. Dat dacht ik dan toch. Ik schreef toen ook gedichten, meestal vrij droevige want de donkerste periode was nog niet ten einde gekomen bij mij. Rond die tijd was het dan ook dat mijn tante Jes vroeg of ik geen autobiografie zou schrijven.
Op een dag had mijn moeder dus iets gevonden, een beroep genaamd 'Dentaaltechniek'. Ik had er nog nooit van gehoord, niemand eigenlijk. Het is een naam die iedereen associeert met tandartsen. Ze denken dat die gewoon even een gebit uit de schuif halen en in de mond van de patiënt steken.
Nu ja, ik schreef me in op Stella Maris, een school in Merksem te Antwerpen. Elke morgen stond ik dan om twintig voor zeven te wachten op mijn trein en ik voelde me al haast net als die grijze massa die elke morgen naar hun werk moest gaan.
Dat jaar werd ik bevriend met Wim, een pure Limburger met blonde krullen. Er waren ook nog Nick en Lucas, maar daar praatten we niet zoveel mee. Het waren vooral wij twee, dus in zekere zin was het mijn nieuwe beste vriend.
Dat jaar was vrij zwaar voor me qua school. Ik vond de richting zeker niet makkelijk en na de eerste examens zeiden ze me al dat ik waarschijnlijk dat jaar niet zou halen. Dus herpakte ik me en kon uiteindelijk op het einde van dat jaar nog overgaan naar het zesde.
Op een dag zei mijn mama dat er een brief was van Koen. In die brief had hij zijn emailadres geschreven en zo pakten we de draad weer op na een vijftal jaar van stilte. We zagen elkaar eens om de maand, nu tegenwoordig is dit wekelijks.
In het zesde jaar gebeurde er heel wat. Dat jaar ging het op school minder goed; het zesde stond algemeen bekend als het moeilijkste jaar in tandtechniek omdat je op de eindexamens al de leerstof van het vijfde en het zesde moest kunnen. Bij Lucas was het van hetzelfde en onze titularis kon het niet zo goed met ons vinden. Waarom weten we nog steeds niet en soms heb ik nog steeds de neiging om haar op te bellen en te vragen waarom ze ons zo haatte...
Tegen Kerstmis zei ze tegen Lucas en mij dat we het jaar sowieso niet zouden halen en dat het nog een jaartje erbij zou zijn. Ze zei het niet eenmaal maar meerdere keren en naar het einde van het jaar toe waren we er ook meer en meer van overtuigd. Op het einde van dat jaar was de motivatie flinterdun en studeerde ik meer voor de eer dan voor mijn diploma. Toen ik van haar te horen kreeg dat ik mijn examens niet goed had gedaan en het jaar moest over doen, zei ze nog eens dat ik eigenlijk niets had geleerd dat jaar en evenveel moeite zou hebben wanneer ik het jaar opnieuw zou doen. Ja, ze had me niet graag. Toen begon ik haar ook niet meer zo graag te hebben.
In de vakantie kwam de grote verandering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten