'Ik' (deel 11)

Ten eerste viel ik in de grote vakantie zo'n zeven kilo af. Ik fietste tot mijn benen haast leken te exploderen en trainde met haltertjes tot er wat meer vorm in mijn armen kwam. Ik liet mijn trotse bakkebaarden groeien en liet dat zesde jaar achter mij.
Toen ik terug kwam op Stella Maris voelde ik me zelf al anders en besloot ik me zo in te zetten dat ze me niets meer zouden kunnen maken. Dat zei ik ook tegen Lucas, die samen met mij het jaar opnieuw moest doen. Dat jaar probeerde de titularis ons nog steeds te kraken. Ze zei nog altijd dat we het niet beter deden dan het jaar ervoor, ook al waren onze punten een stuk beter. Eén keer mocht ze punten geven op ons praktijkwerk en ze gaf me twee onvoldoendes. De andere leerkracht praktijk vond mijn werk echter wel goed, dus liet ik het altijd vanaf dan aan hem zien.
De Rosse Van Osschot stierf ook dat jaar. In het begin van de verhuizing had hij nog bij ons in Aarschot gewoond, tot hij eens zijn klauwen in de nieuwe gordijnen had gezet. Toen mocht hij gaan inwonen bij moemoe en vava. Een week later was hij al zo'n drie kilo dikker. Hij woonde daar nog zo'n vier jaar en werd een dikke zeventien jaar.
Het was toen ook dat ik een meisje leerde kennen, Saartje. Ze wordt veel liever Saar genoemd, dus noem ik haar nu ook zo voort. Het was meteen, zoals men zegt, koekenbak. Haar moeder echter vond onze relatie niet zo goed en een tijdlang hoorde ik niets meer van haar. Na een paar maanden zag ik haar weer en nu zie ik haar om de zoveel weken eens. Ik ben nog steeds verbaasd dat ik eindelijk datgene heb gevonden wat ik altijd zocht. Zie je, men zei altijd van mij dat ik veel te kieskeurig was. Ik keek eerst naar het uiterlijk, ik ben dan ook een jongen, en dan naar het innerlijke. Op de één of andere manier lijkt Saar veel op mij qua karakter. Ze is eigenlijk wel een beetje raar soms, maar dat heb ik graag. Ikzelf ben ook wat raar en daarom passen we goed bij elkaar. Sinds ik haar leerde kennen begon ik ook meer verhalen te schrijven. In zekere zin was ze dan ook mijn inspiratiebron. Ik schreef steeds meer en meer en las ook veel tot de woorden haast uit mijn oren liepen.
Naast Koen werd Lucas mijn beste vriend en dat jaar haalden we ons diploma. We hadden gestudeerd zoals nooit tevoren. Ik wou gewoon weg van school, een systeem dat ik niet meer aangenaam vond. Werken was hetgene wat ik wou en dat besloot ik te doen om voort te gaan met mijn leven.
Weg Stella Maris, weg school! Ik geef toe dat ik het niet mis. Enkel die mooie momenten die zo zeldzaam waren. En die waren bijna allemaal in de lagere school.